Verborgen parel in de Schilderswijk / Lenneke Overmaat - Trancity

Voor het project ‘Publieke Ruimte - Publieke Zaak’, ben ik op zoek naar plekken en initiatieven in de Haagse Schilderswijk die van betekenis zijn voor bewoners en die zichtbaar gemaakt kunnen worden in het publieke domein. De vraag is ook hoe je die plekken zo kunt organiseren dat er nieuwe vormen van organisatie en toe-eigening ontstaan. Dit jaar doe ik af en toe verslag van mijn ontmoetingen in de wijk.

De binnentuin
Op een zonnige zondagmiddag neem ik  een kijkje bij de binnentuin van het huizenblok aan het Jacob van Campenplein.

Abel Ponger, gebiedsregisseur van de woningbouwcorporatie HaagWonen had mij getipt toen hij hoorde dat ik geïnteresseerd ben in plekken waar traditionele islamitische vrouwen elkaar kunnen ontmoeten. Ik heb geluk; het hek staat open en als ik door de nauwe ingang richting tuin loop, word ik vriendelijk aangesproken door een wat oudere Turkse man die in een piepklein werkplaatsje aan het rommelen is. Hij blijkt de voorzitter van de tuincommissie te zijn en vertelt dat iedere bewoner die mee wil doen, zijn eigen plekje heeft (omheind met houten latten), want dat is de enige manier gebleken om het goed te (onder)houden. Kinderen durven dan minder kattenkwaad uit te halen omdat ze weten van wie dat stukje grond is. In eerdere tijden was de binnentuin één groot bloemenveld en niemand voelde zich eigenaar van dat gebied. Toen was de overlast groot en als jongeren aangesproken werden op hun gedrag, dan riepen zij terug dat die grond toch niet van hen was en dat ze zich er niet mee moesten bemoeien. Op deze koude zondagmiddag is er maar één bewoner aan het werk in de tuin. Hij heeft een vijgenboom en een abrikozenboom op zijn lapje grond en verder wat bonen en sla. Hij hoopt dat alles gaat groeien, maar in de nachten vriest het nog steeds al is het inmiddels eind maart. Hij hakt met zorg en grote toewijding wat dode takken in stukjes om enkele jonge struiken te beschermen. Zijn liefde voor de tuin straalt van hem af. Als ik wat verder door de tuin banjer zie ik tot mijn plezier dat de gemeente er ook een paar banken heeft geplaatst; bij één is net de rugleuning vernieuwd. Op de terugweg kom ik onherroepelijk weer de voorzitter tegen en die vertelt dat ze blij zijn met de nieuwe rugleuning maar dat de bank nu niet goed meer zit. Dus dat wordt weer bellen. Kleine misverstanden die gelukkig ook weer op te lossen zijn want de voorzitter heeft een blij gemoed en een optimistische visie: “U moet het zien als alle vingers op een hand. En hij toont mij zijn ruwe, eeltige,  vuile handen: de ene vinger is dik, de andere lang, of krom of vuil of stuk. Zo is het ook met de mensen hier. Iedereen ziet het anders en samen moet je er wat van maken. Dat is mijn overtuiging en ik vind het leuk om met al die verschillen om te gaan”. Niet alleen deze binnentuin maar ook deze man is een parel van de Schilderwijk.